Direct beschikbaar : 0
Ben je geïnteresseerd of heb je vragen over onze Halsbandparkiet ? Vraag ons team nu vrijblijvend !
Latijnse Naam: Psittacula krameri
De halsbandparkiet (Psittacula krameri) is een papegaaiachtige uit tropisch Afrika en Zuid-Azië, die ooit naar Europa is gehaald als volièrevogel. In de loop der jaren is een aantal van deze vogels ontsnapt of vrijgelaten. Zij bleken goed te aarden in West-Europa, konden zich vermenigvuldigen tot vele tienduizenden exemplaren en hebben zich ondertussen als exoot gevestigd. De oorspronkelijke leefgebieden liggen in India en in Afrika ten noorden van de evenaar.
De halsbandparkiet wordt in zijn natuurlijk areaal beschouwd als een plaagdier dat 'verspillend' te werk gaat, want hij heeft de neiging om uit halfrijp fruit slechts een tot drie happen te nemen en dan naar de volgende vrucht te gaan. Het opbrengstverlies aan zonnebloemen en maïs kan oplopen tot respectievelijk 33 en 4,6% ten gevolge van parkietenvraat. In Nederland blijft het probleem beperkt tot het eten van knoppen van bijvoorbeeld kastanjebomen. Deze worden 's winters opengepikt om bij de in de knop latente bloemen te komen. Later eten zij van de ontluikende bloemen en het jonge groen.
Aangezien deze vogels in het wild tot meer dan 1000 meter hoogte voorkomen aan de voet van de Himalaya, kunnen ze best wel tegen wat koude. Toch moet je zien dat de vogels in de winter in een hok kunnen waar het niet vriest, zeker om de nacht door te brengen. Zitstokken moeten afgestemd worden op de grootte van de vogel. Aangezien deze parkiet tamelijk groot is, heb je dus stokken nodig die zeker een voldoende diameter hebben. In de winter trekken wij onze voeten ook onder een dekentje in de zetel en halsbandparkieten zijn hierin niet anders. Door een dikke zitstok te voorzien, blijven de teentjes heel dicht bij de veren en blijven de pootjes dus veel warmer. Zeker in de winter moet je dus voor dikke taken zorgen. In dit geval is een dikke tak eentje waar de pootjes van de parkiet bijna volledig vanboven kunnen staan, zeker op de bovenste helft van de stok. Algemeen geldt dat je best takken van allerlei verschillende dikten ophangt, zo kan elke vogel kiezen wat hij graag heeft en je vermijdt problemen met de nageltjes en spieren in de poten.
Het voedsel bestaat vooral uit zaden, granen, fruit, bloemen en nectar, maar eigenlijk is de halsbandparkiet een omnivoor. Zowel in België, Groot-Brittannië als in Duitsland werd vastgesteld dat ze allerlei soorten voedsel eten, maar voornamelijk bloemen en vruchten. Van het gebruikelijke tuinvoer eten de vogels het liefste pinda's. In koelere gebieden van Europa blijft hun verspreiding beperkt tot de steden omdat ze tijdens de winter onvoldoende in staat zijn om buiten de steden voedsel te vinden.
olgens de overlevering bracht Onesikritos, een stuurman op de vloot van Alexander de Grote, als eerste een levende halsbandparkiet mee, de eerste papegaaiachtige in Europa. Zijn wereldwijde populariteit als kooivogel heeft ervoor gezorgd dat de halsbandparkiet op verschillende plaatsen verwilderde populaties heeft kunnen vormen, door ontsnappingen uit volières of door opzettelijke vrijlating. Halsbandparkieten zijn waargenomen in 35 landen op alle continenten, Antarctica uitgezonderd. In Europa bevinden de grootste populaties zich in Zuid-West-Engeland, België, Nederland en Duitsland. Hij komt ook voor in Spanje (rond Barcelona en in Andalusië) en Frankrijk (rond Parijs en ook Fréjus) alsook in Portugal (Lissabon). De meesten kennen bvb het verhaal van de halsbandparkieten in Brussel. In de jaren ‘70 liet de eigenaar van pretpark Meli er een aantal los op de Heizel, ze plantten zich voort en de rest is geschiedenis.
